Spowiedź Św.

W dni powszednie:
przed Mszą św. o godz. 16.30

W niedziele i święta:
pół godziny przed każdą Mszą św.

Kapłan posługę w konfesjonale pełni w razie potrzeby po każdej Mszy św. lub na indywidualną prośbę.

Spotkanie z Chrystusem w sakramencie pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi. Trud ten polega na spełnieniu wszystkich warunków pokuty.

Dobre przeżycie sakramentu pokuty zależy od duchowego przygotowania i spełnienia 5 warunków dobrej spowiedzi:

1. rachunek sumienia
2. żal za grzechy
3. mocne postanowienie poprawy
4. szczera spowiedź
5. zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat sakramentu pokuty:
Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1420-1498.

Obowiązujące normy prawne:
Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 959-997.

Chrzest Św.

Udzielenie chrztu powinno nastąpić w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka. Przy wyborze imienia dla dziecka rodzice powinni troszczyć się o to, by wybrane imię było zgodne z duchem chrześcijańskim (jest to zarazem patron dziecka).

Rodzice dziecka wybierają rodziców chrzestnych. Chrzestni powinni mieć ukończone 16 lat, być osobami które przyjęły sakrament Chrztu, Eucharystii i Bierzmowania, być wierzącymi i systematycznie praktykującymi osobami a jeśli są małżonkami, powinni żyć w sakramentalnym związku małżeńskim.

Kościół stawia takie wymagania rodzicom chrzestnym, ponieważ podczas obrzędu Chrztu składają wyznanie wiary we własnym imieniu oraz przyjmują na siebie współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka. W przypadku chrztu dziecka, które nie jest z naszej parafii wymagamy koniecznego zezwolenia z parafii miejsca zamieszkania rodziców.

Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie z własnej parafii zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).

Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu (KPK Kan. 874 § 2)

Co najmniej na dwa tygodnie przed datą chrztu należy zgłosić dziecko w kancelarii parafialnej.

Przy zapisie należy przedstawić:

• akt urodzenia dziecka z USC
• dokument tożsamości rodziców
• zaświadczenie z parafii rodziców chrzestnych o praktykowaniu ich wiary, co pozwoli im na pełnienie godności rodziców chrzestnych. Wydaje parafia miejsca zamieszkania.
• pozwolenie do swojego księdza proboszcza na udzielenie Chrztu św. w parafii wojskowej (jeśli dziecko nie jest z rodziny wojskowej)

W dniu chrztu należy: zgłosić się 15 minut przed ceremonią w kancelarii parafialnej, w celu dopełnienia formalności (złożenie podpisów w Księdze Chrztów). Przynosimy świecę chrzcielną i białą szatę.

Bierzmowanie

Wymagane dokumenty:

• metryka chrztu
• zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji
• w przypadku osób starszych – świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej

Małżeństwo

Wymagane dokumenty:

• metryki chrztu (aktualne, tj. z datą do 3 miesięcy wstecz)
• dowody osobiste
• ostatnie świadectwo katechizacji
• zaświadczenie o ukończeniu katechizacji przedmałżeńskiej
• zaświadczenie z USC (lub akt ślubu, jeśli wcześniej zawarto cywilny związek małżeński)
• pozwolenie od swojego księdza proboszcza na udzielenie sakramentu małżeństwa w parafii wojskowej (jeśli narzeczeni nie są z rodziny wojskowej)

ZGŁASZANIE KANDYDATÓW DO ŚLUBU WINNO ODBYĆ SIĘ W KANCELARII PARAFIALNEJ TRZY MIESIĄCE PRZED PLANOWANĄ DATĄ TEJ UROCZYSTOŚCI.

Przebieg liturgii sakrametu oraz wystrój świątyni należy uzgodnić z proboszczem parafii wojskowej.

Oprawę muzyczną należy uzgodnić z organistą - tel. 513 067 869

Namaszczenie chorych

Do osób chorych z rodzin wojskowych ks. kapelan udaje się:

• w każdy Pierwszy Piątek Miesiąca od godz. 15.00, po uprzednim zgłoszeniu chorego w kancelarii;
• w czasie rekolekcji adwentowych i wielkopostnych, po wcześniejszym zgłoszeniu chorego w zakrystii;
• na indywidualną prośbę, po wcześniejszym uzgodnieniu;

Siłą na godzinę śmierci jest święte namaszczenie i wiatyk. Wiatyk — to łacińskie słowo „via tecum” - „na drogę z tobą”. Wiatykiem nazywamy Komunię Świętą, tę na drogę do domu Ojca, ostatnią. Towarzyszy jej wyznanie wiary składane przez chorego i szczególna modlitwa Kościoła. Bo do domu Ojca pójdzie każdy. Nie każda choroba i nie każda chwila jest tą ostatnią. Ale w każdej z tych trudnych chwil chce być z nami Jezus. Dlatego zostawił nam sakrament chorych.

W ciężkiej, zagrażającej życiu chorobie wierzący w Chrystusa przyjmuje sakrament namaszczenia chorych, który umacnia go w niesieniu krzyża cierpienia, pociesza w smutku, broni przed zwątpieniem w Bożą dobroć. Sakrament chorych udziela się żywym a nie umarłym.

Dlatego należy zadbać, by chory przyjął sakrament przed udaniem się do szpitala lub w czasie pobytu w szpitalu. Ten obowiązek spoczywa na najbliższej rodzinie. Mąż czy żona albo dzieci chorego przychodzą zgłosić pogrzeb, a na pytanie czy zmarły otrzymał sakrament namaszczenia odpowiadają: NIE. I tu często poda zaskakujące tłumaczenie: “nie chcieliśmy mamy czy taty przestraszyć”… Nie jest to na pewno postawa chrześcijańska.

Przecież kapłan przychodzący z sakramentem namaszczenia nie jest zwiastunem śmierci, lecz przychodzi umocnić chorego. Dlatego chorych z posługą prosimy zgłaszać wcześniej. W nagłych wypadkach w każdej chwili.

"Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,14-16).

Sakrament namaszczenia chorych zaliczany jest do sakramentów uzdrowienia. Nie jest to sakrament – jak zwykło się go dawniej określać – „ostatniego namaszczenia”, lecz pomoc dla osoby chorej lub umierającej, dzięki której Zmartwychwstały Pan mocą swego Ducha uzdalnia wiernego do znoszenia choroby, względnie udziela łaski spokojnego przejścia do życia wiecznego. Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje ten jeden, specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą.

1. Kto może przyjęć sakrament namaszczenia chorych?

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw, co wynika ze świadomości, że jest to ostatnia rzecz, którą w życiu można otrzymać. Tymczasem sakramentu tego nie udziela się jedynie konającym. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek lub udająca się na poważną operację.

Namaszczenia nie udziela się człowiekowi, który już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”.

Sakrament ten można przyjąć wielokrotnie, np. wtedy, gdy jakaś osoba wiele razy popada w poważną chorobę. A zatem kto może przyjąć ten sakrament?

• Każdy chory, jeśli choroba zagraża jego życiu, jest długotrwała lub jeśli ochrzczony jest w podeszłym wieku. Zwyczajnie jest udzielany w domu chorego w każdym czasie.
• Chore dzieci mogą otrzymać ten sakrament, jeżeli mają przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności.
• Chorzy, którzy utracili przytomność, mogą otrzymać namaszczenie, jeżeli przypuszcza się, że poprosiliby o ten sakrament.
• Jeżeli nastąpiła już śmierć biologiczna, sakramentu udzielać nie można. W tym przypadku pozostaje jedynie modlitwa za Zmarłego np. Koronka do Bożego Miłosierdzia.
• Chory nie powinien zwlekać z przyjęciem sakramentu namaszczenia do ostatniej chwili życia, w poczuciu chrześcijańskiej odpowiedzialności rodzina chorego powinna powiadomić księdza o potrzebie udzielenia tego sakramentu.

2. W jaki sposób udziela się ten sakrament?

Sakramentu tego udziela kapłan w ten sposób, że namaszczając chorych na czole i dłoniach olejami wymawia następujące słowa:

"Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen.
Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie". Amen.

3. Jakie łaski otrzymuje człowiek w sakramencie namaszczenia chorych?

Jak zostało wspomniane powyżej, sakrament chorych służy nie tylko przygotowaniu człowieka na śmierć, lecz również umacnia go w cierpieniach. „Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym choroba, potężną moc i obronę”. „Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty”.

Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia.

4. Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą i trochę waty. Jeśli nie ma wody święconej, można użyć wody zwykłej i poprosić kapłana o jej poświęcenie. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.

Przez sakrament namaszczenia Chrystus umacnia cierpiącą osobę, włącza ją w tajemnicę swojej zbawczej męki i śmierci, odpuszcza jej grzechy i uświęca ją. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający człowiek zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża różnych zbawczych darów całemu Kościołowi.

Przygotowanie chorego

Najważniejszy udział w niesieniu ulgi choremu mają zawsze najbliżsi. To właśnie rodzina, krewni, prawdziwi przyjaciele oraz inni, którzy z jakiegokolwiek tytułu podjęli się opieki nad chorym, mają obowiązek moralny w porę poprosić kapłana, aby przybył udzielić mu namaszczenia. Poza tym to oni winni chorego na to spotkanie przygotować.

W pierwszym rzędzie, o ile to konieczne, należy wyjaśnić, że prosząc o sakrament wcale nie sugerujemy mu, iż jego życie na ziemi już się kończy. Gdybyśmy zaś przeczuwali, iż faktycznie może i to wkrótce nastąpić, tym bardziej z miłości do bliźniego i w imię wiary w prawdę o życiu wiecznym trzeba mu ułatwić przejście z tego świata na tamten ze spokojnym sumieniem.

Oprócz serdecznej rozmowy nasza rola może wiązać się również z pomocą w zrobieniu rachunku sumienia. Czasami konieczne będzie także wspólne wzbudzenie żalu za grzechy.

Jeśli chory zażywa lekarstwa albo nawet musi częściej spożywać posiłki, trzeba go uspokoić, że w jego szczególnej sytuacji może skorzystać z dyspensy od obowiązku zachowywania godzinnego postu eucharystycznego przed planowanym przyjęciem komunii świętej.

Przygotowanie mieszkania

Przede wszystkim należy tak wszystko przygotować, aby osoba chora mogła się czuć dobrze i nie krępować z żadnego prozaicznego powodu. Pokój, gdzie leży chory, winien być wysprzątany i schludny.

Stół, na którym kapłan położy święte oleje oraz Najświętszy Sakrament Ciała Chrystusa, należy przykryć białym obrusem. Na środku, podobnie jak podczas kolędy, ustawiamy krzyż, a obok zapalamy świece.

Jeśli dysponujemy wodą święconą, wlewamy ją do naczynia i wraz z kropidłem również umieszczamy na stole, aby kapłan mógł poświęcić pokój chorego. Często duszpasterze dysponują własnym kropidłem z wodą święconą, więc nie wpadajmy w panikę, gdybyśmy o tym zapomnieli. W żadnym wypadku nie wolno do resztki wody święconej dolewać innej, na przykład z kranu, licząc, że się jakoś „samo poświęci”.

Powiadomienie kapłana

Najlepiej przyjść po kapłana osobiście. Może się jednak zdarzyć, że kapłan poprosi, aby zaczekać i towarzyszyć mu w drodze do domu chorego. Starajmy się wówczas raczej iść lub jechać w ciszy (zwłaszcza, gdy ksiądz niesie Pana Jezusa w komunii świętej). Naszym zadaniem jest wtedy wskazanie najkrótszej drogi z kościoła do miejsca pobytu chorego. Jeżeli idziemy pieszo, dobrze jest podążać nieco przed księdzem.

Zachowanie rodziny chorego w trakcie wizyty księdza

Ponieważ sakrament namaszczenia chorych ma charakter wspólnotowy, więc powinni w nim uczestniczyć wszyscy domownicy obecni w tym czasie w mieszkaniu. Dlatego też, gdy usłyszymy lub zobaczymy, że ksiądz już nadchodzi, winniśmy przerwać inne zajęcia i wyjść do drzwi na moment chrześcijańskiego powitania: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Na wieki wieków. Amen”. W sytuacji, gdy kapłan przychodzi do chorego, niosąc Pana Jezusa w komunii świętej, wszyscy na chwilę przyklękamy przynajmniej na jedno kolano.

Następnie wspólnie z księdzem przechodzimy do pokoju, gdzie oczekuje chory, i tam czynnie uczestniczymy w całym obrzędzie. Chodzi o wspólną, głośną modlitwę i wyraźne odpowiedzi na wezwania duszpasterza

Chorego pozostawiamy sam na sam z kapłanem tylko na moment spowiedzi sakramentalnej. Wychodzimy wówczas do sąsiednich pomieszczeń i pozostajemy tam w modlitewnym skupieniu (nie włączamy telewizora, komputera czy radia) aż ponownie nie zostaniemy poproszeni na ciąg dalszy sakramentu. Czas oczekiwania możemy poświęcić choćby na odmówienie Litanii w intencji chorych.

Czynności po zakończeniu obrzędów w domu chorego

Zaraz po namaszczeniu chorego ksiądz – jeśli uzna to za potrzebne – może poprosić o ciepłą wodę do umycia rąk. Na pewno dobrze jest mieć także przygotowaną szklankę z wodą, aby dać choremu do popicia, o ile ten miałby kłopoty z przełykaniem, a więc w tym wypadku ze spokojnym przyjęciem komunii świętej.

Warto zapytać księdza, jaką zadał pokutę, aby móc ją potem choremu przypomnieć, a nawet wraz z nim ją odprawić. Jeśli nie zrobiliśmy tego wcześniej, to właśnie teraz możemy dać duszpasterzowi kartkę z imieniem i nazwiskiem chorego. Wypada także zatroszczyć się o bezpieczny powrót księdza do parafii.

Gdy chory powróci do zdrowia, dobrze będzie poradzić mu, aby złożył Bogu należyte podziękowanie za otrzymaną łaskę sakramentalną na przykład przez uczestnictwo w dziękczynnej Mszy świętej. Natomiast gdyby chory nie mógł tego uczynić osobiście, zastąpmy go w tym sami. Pamiętajmy o pochwale, jaką Jezus skierował do Samarytanina, który jako jedyny z dziesięciu uzdrowionych trędowatych okazał Mu wdzięczność (por. Ewangelia św. Łukasza 17,11-19).

Modlitwy przydatne do głębokiego przeżycia sakramentu chorych

Akt żalu

Ach, żałuję za me złości
Jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie grzesznemu,
Dla Ciebie odpuszczam bliźniemu. (3 razy)

Litania w intencji chorych

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże – zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże
Duchu Święty, Boże
Święta Trójco, Jedyny Boże
Panie, który sam przeszedłeś przez całą trwogę i ból konania – zmiłuj się nad nami.
Panie, który przed uzdrowieniem pytałeś o wiarę
Panie, który uzdrawiałeś skruszonych w sercu
Panie, który wysłuchałeś matkę kananejską Panie, który przywróciłeś do zdrowia teściową świętego Piotra
Panie, który jednym słowem uzdrowiłeś sługę setnika
Panie, który powiedziałeś do sparaliżowanego: „Wstań i chodź”
Panie, który uzdrowiłeś kobietę dwanaście lat cierpiącą na krwotok
Panie, który chromemu od trzydziestu ośmiu lat na nowo dałeś zdolność chodzenia
Panie, który przywracałeś wzrok niewidomym od urodzenia
Panie, który sprawiłeś, że głusi znowu słyszeli
Panie, który niemym usta otwierałeś
Panie, który wyrzucałeś złe duchy, uzdrawiałeś opętanych i epileptyków
Panie, który wskrzesiłeś młodzieńca z Nain, jedynego syna wdowy
Panie, który zbudziłeś do życia córeczkę Jaira, przełożonego synagogi
Panie, który płakałeś po śmierci przyjaciela Łazarza i wyprowadziłeś go z grobu
Panie, który pytałeś o wdzięczność uzdrowionych trędowatych
Panie, który uzdrawiałeś zarówno bogatych, jak i biednych
Panie, który uzdrawiałeś zarówno Żydów, jak i pogan
Panie, który uzdrawiałeś także w szabat
Panie, którego prześladowano za Twoje uzdrowienia
Panie, który wierzącym obiecałeś zmartwychwstanie
Panie, który dałeś nam za wzór miłosiernego Samarytanina
Panie, który nade wszystko pragniesz uzdrowienia naszego ducha

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módlmy się:

Boże Ojcze, Twój Syn dźwigał nasze boleści i objawił nam tajemnicę wartości cierpienia, wysłuchaj prośby za naszych chorych braci i siostry, aby pamiętali, że należą do grona tych, którym Ewangelia obiecuje pociechę, i czuli się zjednoczeni z Chrystusem cierpiącym za zbawienie świata. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat Eucharystii:

Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1499-1532.

Obowiązujące normy prawne:

Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 998-1007.

W Kościele katolickim Namaszczenie chorych zostało odnowione w wyniku Reformy liturgicznej soboru watykańskiego II. 30 listopada 1972 roku papież Paweł VI wydał na ten temat konstytucję Sacram Unctionem Infirmorum. Współcześnie kładzie się nacisk na znaczenie uzdrawiające namaszczenia. Jak zauważył Katechizm Kościoła Katolickiego, choć w historii udzielania tego sakramentu doszło do ewolucji w kierunku rytu przedśmiertnego, jednak nigdy nie zapomniano o jego mocy przywracania zdrowia ciała i duszy

Do obrzędu używa się oleju chorych (łac. oleum infirmorum), poświęconego przez biskupa w Wielki Czwartek lub przez delegowanego kapłana. Sakrament ten dana osoba może przyjąć wielokrotnie, ilekroć nastąpi u niej znaczące pogorszenie stanu zdrowia (KKK 1515). Jeżeli choroba uniemożliwia spowiedź, łaską sakramentu, jako aktu Kościoła, któremu zostało powierzone zadanie rozwiązywania i związywania (por. Mt 18,18) jest także odpuszczenie grzechów.

Trzy sakramenty, namaszczenie, jako sakrament Ducha Świętego, udzielane razem z poprzedzającą je spowiedzią (= sakramenty uzdrowienia) i następującą po nim Eucharystią – są w pewnym sensie odpowiednikiem Sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Z reguły, w pierwszych wiekach Kościoła udzielano ich w następującej kolejności: w czasie Nocy paschalnej najpierw był chrzest, po którym następowało namaszczenie bierzmowania, a następnie ochrzczonych prowadzono na wspólną Eucharystię, włączając ich do wspólnoty Kościoła, jakby byli już w nowo odzyskanym raju.

Pogrzeb

Prośba o pogrzeb katolicki powinna być potwierdzeniem woli zmarłego, że zarówno za życia jak i po śmierci pragnął być zjednoczony z Bogiem. Zgłoszenia powinna dokonać osoba blisko spokrewniona z osobą zmarłą, mogąca decydować również o miejscu pochówku.

Cmentarz wojskowy p.w. św. Jerzego w Łodzi

ul. Wojska Polskiego 149, 91-720 Łódź
tel. 513 067 869

KANCELARIA ZARZĄDU CMENTARZA

Kancelaria Cmentarza Wojskowego w Łodzi, ul. Wojska Polskiego 149

od poniedziałku do piątku w godz. 9.00 - 12.00.

Kancelaria Cmentarza Wojskowego w Łodzi przy Parafii Wojskowej, ul. św. Jerzego 7/a,

wtorek, czwartek, od godz. 15.30 do 18.00 (z przerwą na Mszę św, o godz. 17.00).

W sytuacjach szczególnych istnieje możliwość załatwienia spraw kancelaryjnych poza wyznaczonymi godzinami, po uprzednim telefonicznym uzgodnieniu terminu.

Telefon Kancelarii Zarządu Cmentarza – 513 067 869

Telefon Opiekuna Cmentarza – 793 116 045

Przy zgłoszeniu należy dostarczyć następujące dokumenty:

• akt zgonu wydany przez Urząd Stanu Cywilnego
• dokument dla administracji cmentarza wydany przez Urząd Stanu Cywilnego
• zaświadczenie o przyjęciu przed śmiercią sakramentów spowiedzi, komunii i namaszczenia (jeżeli zmarły przebywał w szpitalu lub hospicjum)
• zgoda parafii miejsca zamieszkania zmarłego na pogrzeb w innej parafii (nie dotyczy zmarłych należących do parafii wojskowej).

Liturgia pogrzebu ma ścisły związek z przeżyciami wiernych. Jej celem jest nie tylko modlitwa za zmarłego, lecz także obudzenie wiary i nadziei członków jego rodziny i uczestników pogrzebu. Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego. Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu.

Prawo do pogrzebu kościelnego mają wszyscy wierni i katechumeni (kan. 1183 KPK). Konferencja Episkopatu Polski, adoptując odnowione obrzędy pogrzebu do warunków polskich, zezwoliła ponadto na katolicki pogrzeb dzieci, które zmarły przed chrztem. Jeżeli rodzice proszą o taki pogrzeb, nie należy odmawiać, nie tylko ze względu na ich odczucia, ale i z racji głoszonej przez Kościół sakralnej wartości ludzkiego życia. Proponując jedną stację podczas pogrzebu takiego dziecka należy wybrać „stację przy grobie”, aby rodzice katoliccy tym pełniej odczuli towarzyszenie Kościoła w ich cierpieniu.

Tym, którzy wybrali spalenie swoich zwłok, należy udzielić chrześcijańskiego pogrzebu, chyba, że z całą pewnością wiadomo, iż podjęli oni tę decyzję z motywów przeciwnych zasadom wiary chrześcijańskiej (por. kan. 1184, §2 KPK). W takiej sytuacji trzeba jednak wyeliminować niebezpieczeństwo zgorszenia ze strony wiernych. W katechezie wypada zasygnalizować, że Kościół wyżej ceni zwyczaj grzebania zwłok, aniżeli ich kremację, przede wszystkim z uwagi na fakt, iż sam Chrystus po swojej śmierci został pogrzebany.

Według powszechnego zdania psychiatrów samobójcy nie są w pełni odpowiedzialni za swój czyn. Dlatego nie odmawia się im pogrzebu katolickiego, jeżeli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła. Uczestnikom takiego pogrzebu należy wyjaśnić sytuację. Jeżeli zachodzi poważna wątpliwość należy zwrócić się do Biskupa miejsca. Samobójcę, który przed zamachem na własne życie dawał zgorszenie, należy traktować jako jawnego grzesznika. W razie wątpliwości duszpasterz powinien zwrócić się o radę do biskupa. Uczestnikom pogrzebu należy wyjaśnić powody podjętej decyzji. W wypadkach wątpliwych (nagła śmierć, śmierć na skutek alkoholizmu lub narkomanii) nie należy odmawiać posługi religijnej nad grobem pamiętając, że zmarły stanął już na sądzie Bożym, a modlitwa za żywych i umarłych może być źródłem pociechy dla żyjących, a nawet początkiem nawrócenia. Szczegółowe wypadki pozostawia się do osądzenia roztropności proboszcza. W wypadkach szczególnych trudności proboszcz winien odnieść się do biskupa diecezjalnego, do którego decyzji należy się dostosować (por. kan. 1184 KPK).

Nie mają prawa do kościelnego pogrzebu: notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy, osoby, które wybrały spalenie ciała z motywów przeciwnych chrześcijańskiej wierze i jawni grzesznicy (kan. 1184 § 1 KPK). W wyżej wymienionych przypadkach możliwy byłby pogrzeb katolicki, gdyby te osoby wyraziły przed śmiercią jakiś akt skruchy, np. prośbę o kapłana, ucałowanie krzyża, akt żalu. O znakach nawrócenia może poświadczyć nawet jedna osoba, jeżeli jest wiarygodna. Duszpasterze niech w takich wypadkach wyjaśnią wiernym, dlaczego jest pogrzeb, aby uniknąć w ten sposób zgorszenia oraz niepokoju w parafii. Gdy słusznie odmawia się pogrzebu kościelnego, tam też odmawia się i Mszy św. pogrzebowej (kan. 1185 KPK).

Podczas ceremonii pogrzebowych stanowczo należy unikać wygłaszania mów pochwalnych na cześć zmarłego. Ważne szczegóły z jego życia mogą być wspomniane jedynie w kontekście rozważanego Słowa Bożego, jako modlitwy dziękczynienia składanego Bogu. Słowa, które celebrans kieruje do wiernych podczas pogrzebu muszą być zgodne z rzeczywistą sytuacją. Duszpasterz powinien tę sytuację znać i ewentualnie dokładnie poinformować o niej innego kapłana; który będzie przewodniczył obrzędom pogrzebu. Jeżeli jest taki zwyczaj, krewni lub bliscy znajomi zmarłego mogą wygłosić nad grobem słowo pożegnania.